Windsurfing, fotografia i Prasonisi

14 sierpnia 2023 Jerzy Ciszewski

By Jerzy Ciszewski

14 sierpnia 2023 In Podróże

Fotografia oraz żagle – na początku w postaci łódek regatowych, a później widnsurfingu są obecne w moim życie praktycznie od początku tegoż.

Jeśli chodzi o fotografię, moje działania sięgają czasów czarnobiałych filmów HL, produkowanych przez firmę Foton na warszawskiej Woli. O uczeniu się manualnego nastawiania światła, przysłony, czułości filmów o ostroście nie wspominając. Gdzieś na początku ruski zenit, później szeroki format w postaci Pentacona SIX tl

Windnsurfing pamiętam gdy bomy były aluminiowe bez żadnej owijki. Linki trapezowe, pasy trapezowe, footstrapy, nie zostały jeszcze wymyślone. I wszyscy ci, którzy (w naszym przypadku) starali się wejść w ślizg, na wodach zalewu Zegrzyńskiego, przy pomocy deski wyprodukowanej w Augustwie oceniani byli jako kompletni wariaci. To były lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte. Końcówka komuny, delikatny zarys czasów wolności, cokolwiek byśmy na ten temat dziś nie uważali.

Teraz wszystko jest nowoczesne, dostępne, można powiedzieć – społecznie wymagalne. Dotyczy to również wszelkiego rodzju desek windsurfigowych, kitów, skrzydeł

Lata temu, circa połowa lat dziewięćdziesiąthcyh. Szutrowa droga z Katavi do Prasonisi, knajpa u Luisa, Nasze wspólne wyjazdy na deskę. W tamtych latach nie było jeszcze wypożyczali, trzeba było targać z Polski własny sprzęt. Wyobraźcie sobie te wielkie pokrowce na deski, maszt, żagle i bomy. Dziesiątki kilogramów na grzbiecie. Wtedy w Grecji nie było jeszcze waluty euro – nie ma co gadać wszystko było dużo tańsze i w miarę osiagalne.

Po dłużej przerwie, drobne kilkanaście lat, trafiłem do Prasonisi na Rhodos do którego kiedyś przyjeżdżałem popływac na desce po cztery/pięć razy w roku. Na dobrą sprawę wszystko jest to samo – nie do końca ale powiedzmy, że tak jest

Nie pływałem bo mam kontuzję ręki, moja córka pod okiem instruktorów z bazy „Wind4Fun”, zawiadywanej przez Młodego, (choć on nie jest już taki młody jak był kiedyś; ale nie ma co się czepiać – ja też już nie wyglądam i nie jestem młody). Na szczęście dla siebie i świata robiłem zdjęcia. Miałem i mam z tego – podczas oglądania ich – niezłą radochę. Tak jak kiedyś = voila!