Stare Bazuny

Akurat wtedy Józef Jaszczur Nowicki otworzył szkołę mistrzostwa sportowego w Mrągowie. Ja byłem tak circa po drugiej klasie ogólniaka – co to by nie znaczyło. Byłem w żeglarstwie regatowym nikim. Raptem raz udało mi się zdobyć tytuł vice mistrza Warszawy w Ok Dinghy. … tak kuło, że tylko dwie łudki dopłynęły do mety. Zresztą, mało brakowało bym sie wtedy utopił. Other story …

W Mrągowie trafiłem do internatu ,to chyba była ulica Warszawska. Numeru nie pamiętam. Dyrektorem był niejaki “szwadek” Udawał niemca. Chodziło mu o świadka, że niby na nasze, wszystkie młodciane występki, ma szwadka. Dobra, nieważne.

Do Bazy Mrągowo musieliśmy chodzić ze dwadzieścia lub trzydzieści minut. Z powrotem było tyle samo.

Czasami, po drodze czychały na nas pułapki. Bo miejscowym laskom z ogólniaka, bardziej my się podobaliśmy niż rdzenni. My z warszawki, czyli biały, wilk, małpidrążek kozioł i ja byliśmy celami. Trzeba się było z nimi walić na piąchy. Kiedyś dokładnie na środku tej ulicy warszawskiej. Raz, jednego z napastników, wrzuciłem przez szklaną witrynę, do środka sklepu z ciuchami. Potem z tyłu dostałem w łeb od innego i film na moment mi się urwał. Był niezły dym. Tamtych było więcej niż nas. Zostaliśmy uratowani przez innego, lokalnego kolegę, który zrzucił ze stóp drewniaki i trzema szybkimi ciosami powalił dwóch = było pozamiatane.

Najważniejsze w tym wszystkim było to, że ogarniał nas Józef Jaszczur Nowicki szef Bazy Mrągowo. Człowiek, który spowodował, że większość z nas wyszła na ludzi. Powinni mu postawić wielki pomnik w Mrągowie. A tak naprawdę w Polsce. Dżozef łaził po mrągowskich uliczkach. Szukał zaniedbanych dzieci. Brał je za wszarz i prowadził do Bazy. Tam, karmił, ubierał, dawał jakąć łódkę i kazał żeglować. Osobiście, i instytucjonalnie ratował ciała, dusze i przyszłość małych ludzi.

Tak – był surowy, a my baliśmy się Józefa. Stał w bramie do bazy razem ze swoim kundlem (nie pamiętam jak ten pies się nazywał. Darek mi w między czasie podpowiedział, że ten pies nazywał się Baltazar) Dżozef miał czapkę z daszkiem, cały czas palił extra mocne i liczył nas, kto przyszedł na trening a kto nie. Komu dać 50 konewek a komu 100 taczek. Taka waluta obowiązywała w Bazie Mrągowo ! A jeszcze betonowe bloczki były pakiecie.

Józef, któregoś dnia pojechał do Ministerstwa edukacji po forsę. Jak zwykle wziął ze sobą parę kilo wędzonego węgorza. W tamtych czasach węgorz to był węgorz. Tłusty, gruby. Ryby zapakowane były luźno w szary papier. Wyleciały mu spod pachy i spadły na marmurowe schody. Personel ministerstwa, który to widział, rzucił się do pomocy by łapać ryby; a one po schodach zjeżdżały w dół.

Za extra forsę wyżebraną i przekupioną węgorzami, z ministerstwa, Dżozef kupował sprzęt z najwyższej światowej półki Parkery Vanguardy; sory nie pamiętam w jakiej kolejnośći. W tamtych czasach były to topowe łódki w klasie 470. Lepszy, a może porównywalny sprzęt mieli tylko chopaki z Yachtklubu Stoczni Gdańskiej. No i kadra Polski seniorów nasi idole – Kania i Wróbel.

Murzyn załapał się na Parkera, a ja siłą rzeczy z nim. Może kiedyś, jak jeszcze będę miał siłę opiszę to.

Np. Puchar Gdańska jak waliło 9 w skali bouforta. W porcie Górkach Zachodnich jacyś Czesi trzy razy wyjebali się w porcie. Nie wyszli na morze. My tak, bo byliśmy kompletnie pierdolnięci. 8 czy 9 B na Bałtyku, klękajcie narody. Byliśmy z Bazy, nie braliśmy jeńców. Jeszcze w swojej bezczelności na pełnym, spinakera stawialiśmy. Fał spinakera wyrwał knagę. Naszemy koledze finiście z Poznania, wyłamało masz z gniazda. Znaleźli go na brzegu, jakieś trzy, cztery kilometry od portu, zemdlałego

Wtedy żeglowałem, chyba to było Władku, nie pamiętam co to były za regaty; jak znowu waliło osiem B. W jednym, ostatnim dniu, zrobili trzy biegi aby zaliczyć regaty. Wcześniej nia dało rady puszczać biegów bo waliło dziesieć B

W czasie ostatniego biegu, mało co nie wyrzuciłem spinakerbomu z łódki bo już byłem prawie do dna dojechay; zamiast podać go Murzynowi, rzuciłem. Na szczęśce go złapał. Murzyn również ledwo na oczy widział – był sterany, a ja jeszcze bardziej.

Ale co tam, również spinakera stawialiśmy. Jazda po krawędzi. W wodzie wyłącznie końcówka płetwy sterowej, może z pięć centymetrów, nie więcej tego naszego zestawu. Reszta wściekle frunie. Jakbyś, pomiędzy stokami górskimi, myśliwcem leciał na zbity łeb …

Tamtej Bazy już nie ma. Józefa już nie ma.