Skromna knajpka. Takie najbardzie lubię w Japonii, ale też wszędzie na świecie. Jeśli chodzi o Polskę oprócz Bristola i Europejskiego, w nikgo nie wierzę. Ta sytuacja miała miejsce w Osace.
Dobra jestem w Japonii; chyba w Osaka (za często i zbyt intensywnie tam bywałem). Stoliki, bezdyskusyjnie, jednoosobowe. Często skonfigurowane z plastikowych skrzynek, z powszechnie dostępnych, napojów gazowanych.
Przyszedł starszy Pan. Miał dwie płócienne torby. Swoje lata na karku.
W jednej torbie, chyba komputer; w innych, pliki papierów. Wygladał na lekarza, nauczyciela akademickiego, może wyższego urzędnika państwowego; Kogoś kto od lat pracuje głębokim intelektem. … a właśnie wyszedł z roboty i był głodny.
Zerkałem na niego, patrzac jak je swój ramen. -Wział taki sam jak ja – ze skrawkami szarpanej wołowiny, żółtkiem z jajka na górze.
Jadł bardzo świadomie. Ja tak nigdy nie umiałem i chyba się już nie nauczę. Gdy łyżka brał płyn, podnosił do góry głowę, delektujac się smakiem, w buzi trzymał zupę przez kilkadziesiat sekund. Gdy już ja przełknał, lewa ręka głaskał, czy też masował się po brzuchu. Prawą delikatnie odkładał łyżkę na serwetkę. Jak bokser zagoniony do narożnika, łapał czas
Chciałbym Państwu przekazać, że jadł niezwykle świadomie, madrze. Metodczynie i wolno. Tak ja potrafia jeść ludzie, którzy bardzo dużo wiedza o życiu. Być może, kiedy był jeszcze dzieckiem, głodował, a może, dawno temu, nauczyła go mama. Może jedno i drugie.
Siedzieliśmy od siebie góra, pół metra. Ani razu, nie złapał ze mna kontaktu wzrokowego. Prezentował całkowite skupienie na posiłku. Być może po to aby zyskać, maksymalnie dużo energi życiowej, na dalsza część dnia, a może i na resztę życia. A może dlatego, że nie lubi gajinów – co też rozumiem. Ja pachnę inaczej. Jestem w jego kraju i przypadkiem wdarłem się w jego przestzreń. Kto, oprócz tego Pana może wiedzieć. …?
(przepraszam. zepsuła mi się klawiatura i “oł” w naturalnej formie nie wyświetla mi się, więc jest “a” 
